En 1943, dous anos despois da súa chegada a Nova York, Hannah Arendt escribe o ensaio «Nós, refuxiados». Testemuño existencial dunha apátrida excepcional, pero tamén primeiro manifesto político sobre as migracións, esta obra constitúe unha lectura indispensable para orientarse no escenario político actual, onde aumentou a masa de quen, atrapados entre fronteiras nacionais, son considerados corpos estraños, superfluos, residuos de carne e óso; os Estados aínda discriminan e rexeitan, mentres se multiplican os campos de internamento e as zonas de tránsito onde son lanzados milleiros de seres humanos. A presente edición complementa o texto cun estudo crítico de Donatella Dei Cesar que reconstrúe a lección de Arendt, devolvéndolle todo o seu carácter disruptivo.