Bibliografía.

Vivimos un tempo de aceleración xeneralizada. Cremos que a paralización global que supuxo a pandemia permitiría unha pausa, unha reflexión e un cambio de ritmo. Pero non foi así. A inercia era demasiado forte. Á fin e ao cabo, a aceleración é un patrón rítmico que se asentou en Occidente nos inicios da Modernidade: entón o discurso relixioso asociou a lentitude ao pecado capital da preguiza, mentres o discurso económico encumbró a rapidez na produción e nos intercambios comerciais como símbolo de progreso e eficacia social. Así, a historia da Modernidade é a historia dunha discriminación: ao erixir a velocidade como modelo latente pero absoluto das virtudes sociais, as sociedades modernas inventaron un «vicio», a lentitude, é dicir, a suposta incapacidade dalgúns individuos para «seguir o ritmo dos tempos». A partir desta idea, este ensaio leva a cabo un estudo fascinante da violencia simbólica que o sistema exerce sobre todos nós.